نقد و بررسی همه پورت های تلویزیون

نقد و بررسی همه پورت های تلویزیون

اگر مانند اکثر مردم هستید، تنها زمانی که به اتصالات تلویزیون خود نگاه می ‌کنید زمانی است که می ‌خواهید تلویزیون جدیدی راه ‌اندازی کنید یا دستگاه جدیدی مانند کنسول بازی یا پخش‌ کننده اضافه کنید. که می تواند تشخیص کاربرد و اسم آن ها کمی دشوار باشد. کانکتورهای زیادی وجود دارد، و ممکن است مطمئن نباشید که اکثر آن ها چه کاری انجام می دهند. ما در اولان کالا به شما کمک می کنیم تا بتوانید آن ها را بهتر بشناسید و کاربرد آن ها را بدانید. این راهنمای مفید رایج ‌ترین پورت ‌های موجود در تلویزیون ‌های هوشمند جدید را شناسایی می ‌کند و به شما کمک می ‌کند تا بدانید چه جزئیات خاصی برای اتصال مناسب برای دستگاه مناسب مهم است.

پورت های تلویزیون را از کجا پیدا کنم؟

در اکثر تلویزیون‌ های هوشمند، پورت‌ هایی را در پشت دستگاه خواهید دید که معمولاً نزدیک سمت راست یا چپ شاسی برای دسترسی آسان هستند. در حالی که بسیاری از تلویزیون ‌ها همه پورت‌ ها را در یک پانل اتصال ادغام می ‌کنند، برخی از مجموعه ‌ها دو پورت دارند. یکی برای اتصالات HDMI و USB اولیه، و دیگری برای پورت ‌های کمتر استفاده‌ شده، مانند ویدئوی کامپوزیت و اترنت هستند. در برخی موارد، یک تلویزیون دارای یک جعبه جداگانه است که شامل تمام پورت های معمول تلویزیون است که توسط یک کابل به تلویزیون متصل می شود. این مورد در مورد جعبه OneConnect سامسونگ است که در بسیاری از تلویزیون های رده بالا و همچنین مدل های منتخب OLED از LG یافت می شود.

انواع پورت های HDMI روی تلویزیون

HDMI: HDMI مخفف High-Definition Multimedia Interface است و اتصال استاندارد برای ویدئو و صدا با کیفیت در تلویزیون ها، پخش کننده های رسانه و محصولات صوتی است. تقریباً هر دستگاهی که بخواهید به تلویزیون خود وصل کنید از HDMI استفاده می کند، اما این بدان معنا نیست که کانکتور استاندارد HDMI همیشه اتصال و ویژگی های یکسانی را ارائه می دهد. HDMI با شکل استاندارد و سیگنال دیجیتالی که می ‌تواند همه چیز را از ویدیوی فوق اچ ‌دی و صدای فراگیر گرفته تا داده ‌های اینترنتی را منتقل کند، یک اتصال همه کاره است. اما بیش از یک نسخه از HDMI وجود دارد و استانداردهای جدید HDMI ویژگی ها و عملکردهای جدیدی را به درگاه های به ظاهر یکسان HDMI اضافه کرده اند. در واقع سه نسخه اصلی HDMI وجود دارد که احتمالاً در تلویزیون‌ های امروزی می ‌بینید که هر کدام دارای قابلیت‌ ها و ویژگی‌ های کمی متفاوت هستند. اینها به وضوح روی تلویزیون شما مشخص شده اند و همچنین مشخص می شود که از چه استانداردی استفاده می کنند. با این حال، بیشتر اوقات، باید در دفترچه راهنمای کاربر جستجو کنید یا صفحه محصول را برای تلویزیون خود بیابید و به مشخصات فنی نگاه کنید تا مشخص کنید کدام، کدام است.

HDMI 1.4: از ویدیو و صدای 1080p و 720p پشتیبانی می کند، اما معمولاً در تلویزیون های جدید 4K استفاده نمی شود.
HDMI 2.0: پشتیبانی از تصویر 4K و نرخ تازه سازی تا 60 هرتز را دارا است. مگر اینکه به طور خاص به عنوان HDMI 2.1 شناسایی شود، این رایج ترین نسخه HMDI است که در تلویزیون های امروزی استفاده می شود.
HDMI 2.0a: به روز رسانی به HDMI 2.0 که از فراداده های محدوده دینامیکی بالا (HDR) پشتیبانی می کند.
HDMI 2.0b: به ‌روزرسانی HDMI 2.0 که از ویدیوی Hybrid Log Gamma (HLG) پشتیبانی می ‌کند، که شکل متفاوتی از HDR مورد استفاده در پخش تلویزیونی است.
HDMI 2.1: توسط جدیدترین کنسول‌ های بازی استفاده می ‌شود و در تلویزیون ‌های سطح بالاتر یافت می ‌شود، HDMI 2.1 پهنای باند بیشتری را برای پشتیبانی از نرخ فریم بالاتر، وضوح تا 8K و تعدادی ویژگی متمایز ارائه می ‌دهد. به طور کلی، اکثر تلویزیون‌ های فعلی دارای 3 یا 4 پورت HDMI هستند (توصیه می ‌کنیم در صورت امکان، تعداد بیشتری را انتخاب کنید). اگر دستگاه ‌های بیشتری نسبت به پورت ‌های خود دارید، می توانید ابزارهای HDMI را برای افزودن چند اتصال اضافی خریداری کنید.

ARC یا eARC: همچنین به احتمال زیاد یکی از آن پورت ‌های HDMI دارای برچسب ARC است که مخفف Audio Return Channel است که یکی از ویژگی ‌های برخی از اتصالات HDMI است. این ارتباط دو طرفه بین دستگاه ها را از طریق یک اتصال HDMI ارائه می دهد و به شما امکان می دهد از یک کابل HDMI برای اتصال تلویزیون و نوار صوتی استفاده کنید و از آن HDMI به عنوان ورودی و خروجی صدا استفاده کنید. یک نسخه جدیدتر از ARC در HDMI 2.0 و 2.1 گنجانده شده است که کانال بازگشت صوتی بهبود یافته (eARC) نام دارد. بزرگترین پیشرفتی که eARC ارائه می دهد، پشتیبانی از سیگنال صوتی با وضوح کامل است، به این معنی که از Dolby Atmos و سایر فرمت های صدای غیر فشرده پشتیبانی می کند.
کانکتور کواکسیال/RF: یک اتصال رشته ای که با کابل کواکسیال برای اتصال آنتن تلویزیون یا تجهیزات کابلی و ماهواره ای قدیمی تر استفاده می شود (البته کابل و ماهواره اکنون منحصراً از HDMI استفاده می کنند). این اتصال از یک کابل پیچی RG-6 یا RG-59 استفاده می کند و به تیونر تلویزیون داخلی تلویزیون تغذیه می کند. از آنجایی که کابل کواکسیال برای انتقال امواج رادیویی UHF و VHF استفاده می ‌شود، این اتصال استاندارد برای سیگنال تلویزیون خارج از هوا، از جمله استانداردهای دیجیتال فعلی ATSC 1.0 و ATSC 3.0 است.
اتصال RCA: این سبک گرد پلاگین اغلب به عنوان اتصال RCA نامیده می شود که مخفف Radio Corporation of America است، شرکتی که طراحی پلاگین را توسعه داده است. فیش های RCA برای اتصالات صوتی، تصویری کامپوزیت و ویدیوی کامپوننت استفاده می شود.
ویدیوی ترکیبی: یک اتصال ویدیویی قدیمی ‌تر که هنوز در تلویزیون ‌های هوشمند فعلی یافت می ‌شود، و می ‌توان آن را با یک اتصال RCA زرد، یا گاهی اوقات یک کانکتور به سبک جک هدفون (معمولاً با یک آداپتور جک هدفون به RCA) شناسایی کرد. این استاندارد قدیمی ‌تر از سیگنال ویدئویی آنالوگ استفاده می‌ کند و از فرمت ‌های ویدئویی HD پشتیبانی نمی‌ کند، اما برای اتصال دستگاه‌ های قدیمی ‌تر مانند پخش ‌کننده ‌های DVD و تجهیزات بازی یکپارچه سازی با سیستم عامل مفید است.

آداپتور RCA تصویری کامپوزیت: اغلب در تلویزیون های مدرن، این اتصال با استفاده از اتصالی به سبک جک هدفون که با علامت زرد یا برچسب ورودی AV مشخص شده است، بسیار متفاوت به نظر می رسد. این به یک آداپتور نیاز دارد که ویدیوی ترکیبی را با صدای استریو RCA در یک اتصال واحد ترکیب کند.
کابل ویدئو کامپوننت: پورت کامپوننت یکی دیگر از اتصالات ویدیویی قدیمی (و یکی که تا حد زیادی از تلویزیون های فعلی ناپدید شده است)، ویدیوی کامپوننت است. در حالی که از همان کانکتورهای نوع RCA به عنوان ویدیوی کامپوزیت استفاده می کند، سیگنال ویدئویی آنالوگ را حمل می کند که برای صحت تصویر بالاتر به سه سیگنال جداگانه تقسیم شده است.
صدای آنالوگ استریو: به راحتی توسط یک جفت ورودی قرمز و سفید شناسایی می شود، این اتصال صوتی برای صدای استریو استفاده می شود، با اتصال سفید سیگنال کانال سمت چپ و اتصال قرمز حامل کانال سمت راست.
جک هدفون/ جک 3.5 میلی ‌متری صدا: یک منظره آشنا که ممکن است همچنان شما را گیج کند، جک هدفون معمولی است. اگرچه به ندرت در مکانی مناسب برای هدفون های سیمی متوسط شما قرار می گیرد، در واقع می توانید از این جک برای گوش دادن خصوصی با یک کابل صوتی طولانی تر استفاده کنید. این اتصال همچنین برای اتصال بلندگوهای استریو سیمی استفاده می شود.
کابل صوتی دیجیتال نوری: صدای نوری دیجیتال (گاهی اوقات با برچسب TOSLINK یا S/PDIF.) نیز نشان داده می شود. یک اتصال صوتی که در ابتدا توسط توشیبا توسعه یافته بود، که از کابل فیبر نوری و نور پالسی برای ارسال سیگنال های صوتی دیجیتال استفاده می کند. اگرچه این یک فناوری پیشرفته در روزگار خود بود، صدای دیجیتال نوری زمانی اتصال ضروری برای صدای چند کاناله بود، از همان فرمت گسترده HDMI پشتیبانی نمی‌ کند و به کابل حداکثر طول 16 فوت محدود می ‌شود. این اتصال صوتی قدیمی به دلیل رواج سخت افزار صوتی قدیمی هنوز در بسیاری از تلویزیون ها یافت می شود. 

اتصالات داده

USB: یک رابط رایج در همه چیز از تلویزیون های هوشمند گرفته تا لپ تاپ ها USB است. این پورت ها را می توان برای اتصال یک درایو فلش برای مشاهده رسانه در تلویزیون یا برای تامین انرژی دستگاه ها از طریق USB، مانند یک استریم استیک یا آنتن تقویت شده استفاده کرد. اما پورت USB در تلویزیون هوشمند شما کمی با پورتی که ممکن است در مک بوک پرو خود استفاده کنید متفاوت است. برای شروع، از یک کانکتور USB A استفاده می کند که زمانی برای همه اتصالات USB در همه جا وجود داشت، اما با کانکتور USB نوع c فشرده تر جایگزین می شود. علاوه بر این، اکثر پورت ‌های USB در تلویزیون ‌ها از USB 2.0 استفاده می ‌کنند، یک استاندارد قدیمی‌ تر که پهنای باند کافی را برای مواردی مانند اشتراک‌ گذاری عکس و ویدیو ارائه می ‌دهد، اما برای انتقال داده‌ های فشرده ‌تر کافی نیست.
اترنت: اترنت یا شبکه محلی (LAN) یک اتصال سیمی به شبکه خانگی شما است. در حالی که اکثر مردم Wi-Fi را برای اتصال تلویزیون هوشمند خود برای پخش جریانی و سایر استفاده‌ های آنلاین انتخاب می ‌کنند، اترنت در واقع نرخ انتقال داده بالاتری را ارائه می ‌دهد و از تداخلی که Wi-Fi می ‌تواند گاهی اوقات در محیط‌ های شلوغ و با تعداد زیادی از آن تجربه می ‌کند عاری است. دستگاه های بی سیم در صورت امکان، توصیه می کنیم تلویزیون های هوشمند را از طریق اترنت وصل کنید.
Wi-Fi: یکی از دو اتصال مهمی که در پنل کانکتور تلویزیون هوشمند خود مشاهده نمی کنید، Wi-Fi است. اکثر تلویزیون ‌های فعلی از وای ‌فای AC 802.11 استفاده می ‌کنند که یک استاندارد رایج اما قدیمی است. این برای پخش ویدیوهای فول اچ دی و حتی 4K کافی است، اما در شرایط خاص مستعد تبدیل شدن به یک گلوگاه است. برخی از تلویزیون های جدیدتر، مانند جدیدترین تلویزیون های 8K سامسونگ، به استاندارد جدیدتر Wi-Fi 6 یا نوع سوپرشارژر Wi-Fi 6E مجهز شده اند. این استانداردهای جدیدتر ظرفیت داده بیشتری را برای رسیدگی به تقاضای افزایش یافته ویدیوی 8K ارائه می دهند، اما به روتر سازگار با همان استاندارد سریعتر نیاز دارند.
بلوتوث: کانکتور دیگر بدون پورت بلوتوث است. بلوتوث که هم برای انتقال صدا و هم برای انتقال داده بی ‌سیم استفاده می ‌شود، می‌ تواند برای دستگاه‌ های مختلف، از هدفون و بلندگوهای بی ‌سیم گرفته تا لوازم جانبی معمول ‌تر مانند صفحه ‌کلید و کنترلر بازی، استفاده شود. این روزها اکثر تلویزیون ها به بلوتوث مجهز هستند، اما مشخصات هر تلویزیونی را که در نظر دارید بررسی کنید، زیرا برخی از تلویزیون ها به طور انحصاری از بلوتوث برای جفت کردن کنترل از راه دور استفاده می کنند یا به شما امکان می دهند دستگاه های صوتی را متصل کنید، اما نه لوازم جانبی مانند صفحه کلید.

اتصالات اضافی برای تلویزیون ها

اگر اصلاً با درگاه‌ های تلویزیون آشنا هستید، یا حتی چند لحظه برای آشنایی با اتصالات اولیه ذکر شده در بالا وقت صرف کرده ‌اید، ممکن است هنوز متوجه شوید که برخی از تلویزیون‌ ها یک یا دو اتصال دارند که در آن لیست یافت نمی ‌شوند. این کانکتورهای غیرمعمول معمولاً توسط کاربر نهایی استفاده نمی شوند، زیرا آن ها برای اتصال هر نوع دستگاه رسانه یا تجهیزات سرگرمی نیستند. در عوض، این پورت ‌های تخصصی برای استفاده ‌های تخصصی ‌تر، مانند افزودن قابلیت ‌ها برای نصب سفارشی، یا ارائه دسترسی تکنسین برای کالیبراسیون هستند. برای مثال یک پورت نامنظم که ممکن است پیدا کنید یک اتصال RS-232 است که می تواند چند شکل مختلف داشته باشد. ممکن است شبیه یک پورت سریال باشد یا می تواند شبیه جک هدفون باشد. این اتصال توسط تکنسین ها برای اجرای عیب یابی و به روز رسانی سیستم در تلویزیون های هوشمند استفاده می شود. دیگری ممکن است IR Blaster نام داشته باشد. از کانکتوری به سبک هدفون استفاده می کند، اما خروجی صدا نیست، بلکه ورودی یک سنسور مادون قرمز است که به حسگر جدیدی برای کنترل از راه دور اجازه می دهد تا زمانی که نصب سفارشی حسگر داخلی را مسدود می کند، در یک نقطه مناسب قرار گیرد. استفاده از آن را دشوار می کند.