جهش های اخیر در رزولوشن تلویزیون و فناوری نمایشگر، دریافت تلویزیون جدید را سرگرم کننده و هیجان انگیز کرده است، اما خرید آن می تواند به سرعت به تجربه ای خسته کننده تبدیل شود، زمانی که شما هیچ سرنخی از اصطلاحات، اصطلاحات فنی، مشخصات، و فرمت ها حتی به چه معنا دارند. زمان انتخاب تلویزیون تنها بر اساس اندازه گذشته است، بنابراین ما راهنمایی را برای شما آماده کرده ایم تا در هنگام خرید تلویزیون به آن مراجعه کنید و انواع مختلف صفحه نمایش تلویزیون از جمله: ال سی دی، ال ای دی، پلاسما، QLED، OLED ، 4KUHD می باشند. تلویزیون های هوشمند در تمام انواع صفحه نمایش ذکر شده در بالا موجود هستند. هوشمند به جای صفحه نمایش یا کیفیت نمایش تلویزیون، به قابلیت اتصال و برنامه تلویزیون اشاره دارد.
تلویزیون هوشمند مجهز به اتصال اینترنت برای پشتیبانی از برنامه ها و عملکردهای تعاملی است. به جای وصل کردن یک دستگاه پخش جریانی، می توانید به سادگی با کنترل از راه دور تلویزیون به برنامه های پخش داخلی (یا دانلود شده) بروید. Netflix، YouTube، Hulu، Disney+، Amazon Prime، Sling TV؛ اینها معمولاً در تلویزیون های هوشمند گنجانده شده اند. برنامه های پخش موسیقی، مانند Spotify یا Pandora نیز معمولاً شامل می شوند. تلویزیون های هوشمند همچنین اتصال بی سیم به دستگاه های دیگر را ارائه می دهند و به شما امکان می دهند محتوا را از تلفن یا لپ تاپ خود روی صفحه نمایش بزرگ پخش کنید. اگر از دستیار صوتی مانند Google Home یا Alexa استفاده می کنید، می توانید آن را با تلویزیون هوشمند برای کنترل صدا نیز ادغام کنید. البته، باید تلویزیون هوشمند خود را از طریق WiFi (ساده ترین گزینه) یا کابل LAN مستقیماً از روتر خود (گزینه قابل اطمینان تر) به اینترنت پرسرعت خود متصل کنید. اتصال به اینترنت چند خطر را به همراه دارد، اما هیچ کدام نباید شما را از کاوش تلویزیون های هوشمند باز دارد. متاسفانه تلویزیون هوشمند را می توان هک کرد با عملکرد صوتی و تصویری، به علاوه داده های حساس مانند رمزهای عبور، که ممکن است برای افرادی که از حفظ حریم خصوصی آگاه هستند، خاموش باشد. و از آنجایی که دستگاه پخش داخلی داخلی است، نمی توانید آن را جدا کرده و به تلویزیون دیگری متصل کنید. برخی از تلویزیون های هوشمند نیز در دسترس بودن برنامه پخش جریانی محدودی دارند، بنابراین اگر مورد علاقه شما داخلی نیست، باید یک دستگاه پخش جریانی را برای دسترسی به آن اضافه کنید، بنابراین قبل از خرید حتما بررسی کنید. چه از تلویزیون هوشمند استفاده کنید یا دستگاه پخش مستقل را ترجیح دهید، تصمیم مهم بعدی شما نوع صفحه است.
LCD مخفف عبارت Liquid Crystal Display است، یک صفحه مسطح خاص که یا اجازه عبور نور را می دهد یا آن را مسدود می کند. پانل ها از بلوک های قطعه ای پر شده با کریستال های مایع تشکیل شده اند. شفافیت و رنگ بلوک ها را می توان با کاهش یا افزایش جریان الکتریکی تغییر داد. برای دیدن این رنگ ها، به نور نیاز دارید مانند یک لامپ فلورسنت در مدل های قدیمی تر یا یک LED بزرگ (دیود ساطع کننده نور) در تلویزیون های جدید که در ادامه در مرود آن ها بحث خواهیم کرد. بهترین دلایل برای انتخاب تلویزیون ال سی دی وضوح بالا، رنگ فوق العاده، بهره وری انرژی و عدم سوختن صفحه نمایش پس از استفاده طولانی مدت است. نقاط ضعف شامل زاویه دید و روشنایی محدود است. به دلیل این مزایا و معایب، تلویزیون های ال سی دی برای اتاق نشیمن شما عالی هستند، جایی که مستقیماً در مقابل آن می نشینید، اما بهترین انتخاب برای زمانی که نیاز به مشاهده آن از چند منظر دارید نیست. تلویزیون های LCD مقرون به صرفه ترین گزینه هستند.
اگرچه بسیاری از مردم فکر می کنند که تلویزیون های LED فرمت کاملاً جدیدی از تلویزیون هستند، اما در واقع مدتی است که وجود دارند. آن ها به سادگی یک نسخه به روز شده از نسل LCD هستند. هر دو تلویزیون LED و LCD از یک فناوری استفاده می کنند. یک صفحه LED به جای اینکه توسط یک لامپ فلورسنت مانند صفحه نمایش LCD روشن شود، توسط چندین LED ( دیودهای ساطع کننده نور) روشن می شود. این تلویزیون ها به دلیل کوچکتر بودن LED ها و مصرف انرژی کمتر، باریک تر و کارآمدتر هستند. زاویه دید، نمایش تصاویر سیاه و روشنایی همگی در مقایسه با ال سی دی های قبلی خود بهبود یافته اند و آن ها را به گزینه ای همه کاره و قوی تبدیل می کند. کاربران ممکن است در نصب یک تلویزیون LED به دیوار مشکل داشته باشند، اما در غیر این صورت، آن ها یک نوع صفحه نمایش کاملا گرد و بدون مشکلات ذاتی فناوری قدیمی هستند. تلویزیون های ال ای دی را می توان به دو زیر دسته تقسیم کرد: ال ای دی های لبه روشن و ال ای دی های نور پس زمینه مستقیم.
تلویزیون های LED با نور لبه: این دقیقاً همان چیزی است که از نام آن پیداست؛ یک صفحه تلویزیون که از لبه های بیرونی روشن می شود. LED های دارای نور لبه، نور را به مرکز مانیتور منعکس می کنند. این تلویزیون ها سبک ترین و نازک ترین نوع تلویزیون های LED موجود هستند، زیرا نورهای کمتری در وسط صفحه نمایش وجود دارد. این به کاهش نور و دقت رنگ کمک می کند و در عین حال کارایی را در سراسر صفحه بهبود می بخشد. اما، در حالی که تلویزیون های ال ای دی با نور لبه معمولا ارزان تر هستند، کیفیت تصویر به خوبی یا ثابت نیست.
تلویزیون های LED با نور مستقیم: نمایشگرهای با نور مستقیم توسط LED هایی که مستقیماً در پشت صفحه نمایش LED قرار دارند، نور پس زمینه می گیرند. این اجازه می دهد تا مناطق روشنایی متمرکزی داشته باشند، به این معنی که سلول های خاص تاریکی و روشنایی می توانند به طور موثرتری نمایش داده شوند. در نتیجه، بینندگان دقت رنگ، روشنایی، کنتراست و سطوح کم نور بهتری دریافت می کنند. همانطور که ممکن است حدس بزنید، نقطه ضعف این است که این مدل ها گران تر و ضخیم تر از مدل های دارای نور لبه هستند. با صفحه نمایش های لبه ای یا نور مستقیم، مدل های سطح بالاتر دارای کم نور موضعی هستند که رنگ های غنی تری تولید می کند و از پخش نقاط سیاه های عمیق جلوگیری می کند. اگر به فیلم های با وضوح بالا، ورزش های زنده یا بازی علاقه مند هستید، تلویزیون LED یک گام عالی نسبت به LCD است.
صفحه نمایش تلویزیون های پلاسما بسیار جالب هستند. مخلوطی از گازها که بین دو ورقه شیشه قرار گرفته اند، خود صفحه نمایش را تشکیل می دهند. گازها در طول ساخت به شکل پلاسما تزریق و مهر و موم می شوند و نام آن تلویزیون پلاسما است. گازها واکنش نشان می دهند و باعث روشن شدن پیکسل های صفحه نمایش می شوند که بار الکتریکی می شوند. معمولاً صفحه های پلاسما را در انواع تلویزیون های بزرگ، مانند تلویزیون هایی که 40 اینچ یا بزرگ تر هستند، می بینید. اگرچه آن ها ممکن است گزینه جالبی برای نمایشگر با وضوح بالا باشند، اما دارای معایب زیادی از جمله مشکلات سوختن صفحه نمایش، عمر کم و بهره وری ضعیف انرژی هستند. همچنین تلویزیون های صفحه پلاسما را در بسیاری از فروشگاه ها پیدا نخواهید کرد، زیرا تولید تلویزیون های پلاسما در سال 2015 به پایان رسید.
QLED ها اوج کیفیت را در تلویزیون های سامسونگ نشان می دهند، برخی از مدل های QLED دارای وضوح تصویر 8K و کیفیت تصویر استثنایی هستند. QLED مخفف تلویزیون ال ای دی نقطه کوانتومی است. این یک تنوع از LED است که به نور پس زمینه متکی است. هنگامی که نور نور پسزمینه LED به نقاط کوانتومی (مولکول های میکروسکوپی درون نمایشگر) برخورد می کند، نقاط کوانتومی نورهای رنگی متفاوتی را ساطع می کنند. اگرچه سامسونگ از اصطلاح QLED استفاده می کند، اما سازندگان تلویزیون های دیگری مانند Hisense و Vizio نیز از نقاط کوانتومی در تلویزیون های LCD استفاده می کنند، بنابراین این تلویزیون اختصاصی سامسونگ نیست. فراتر از وضوح، چند دلیل وجود دارد که می توان از تلویزیون QLED استفاده کرد. برای شروع، روشنایی حدود 50 تا 100 برابر بیشتر از نمایشگرهای LCD است. به علاوه، انرژی کمتری نسبت به انواع دیگر نمایشگرهای تلویزیون مصرف می کند به عنوان مثال، QLED تا دو برابر بیشتر از صفحه نمایش های OLED کم مصرف تر است. کیولد همچنین از خطر سوختگی وحشتناک صفحه نمایش که بسیاری از انواع دیگر نمایشگرها را تحت تأثیر قرار می دهد، جلوگیری می کند. با این حال، آن ها مانند صفحه نمایش های LED استاندارد به نور پس زمینه نیاز دارند. گفته می شود، آبی ممکن است گاهی اوقات کمی بد به نظر برسد (کمتر اشباع شده است) و برخی از صفحه های QLED از پخش شدن نور رنج می برند و یک مه خفیف که بر روی اجسام در یک صحنه تأثیر می گذارد. با این حال، در نهایت، QLED یک گام واضح از LED است.
در حالی که نام آن دارای LED است، OLED با تلویزیون LED بسیار متفاوت است. اولد مخفف دیود ساطع کننده نور آلی است و از مواد آلی مانند کربن برای ایجاد نور زمانی که مستقیماً توسط جریان الکتریکی تامین می شود استفاده می کند. تلویزیون های OLED برای روشن کردن ناحیه صفحه نمایش نیازی به نور پس زمینه ندارند (برخلاف LED و QLED). این بدان معناست که تلویزیون های OLED می توانند بسیار نازک و حتی منعطف باشند. به دلیل روشن شدن مناطق جداگانه به طور مستقیم و نه توسط منبع خارجی، رنگ و کنتراست تلویزیون OLED از کیفیت بهتری نسبت به LED معمولی برخوردار است. OLED با ایجاد رنگ های عمیق تر و کنتراست واضح تر، تصاویر را سریع تر پردازش می کند. همانطور که ممکن است حدس زده باشید، تلویزیون های OLED به دلیل توجه به کیفیت بالا و وضوح شگفت انگیز، گران تر هستند.
اصطلاح 4K UHD را در انواع مدل های تلویزیون، از جمله LED، OLED، و QLED خواهید یافت. نکته کلیدی برای درک انواع مختلف تلویزیون این است که به یاد داشته باشید که 4K به وضوح اشاره دارد، در حالی که LED، OLED و QLED به فناوری استفاده شده برای ایجاد نمایشگر اشاره دارند. تلویزیون هایی که رزولوشن 4K دارند، نمای پیکسلی را از بین می برند. سوژه را به جای تک تک پیکسل ها روی صفحه می بینید و تجربه کلی مشاهده را بهبود می بخشد. نوع صفحه تلویزیون (LED، OLED، QLED، و غیره) شما بر رنگ، روشنایی و زاویه دید تأثیر می گذارد.
محدوده دینامیکی بالا یک فناوری است که به فیلمسازان و سازندگان محتوا امکان می دهد ویدیوهایی با روشنایی بیشتر، دقت رنگ بیشتر و کنتراست بهتر از آنچه قبلا ممکن بود تولید کنند. در حالی که HDR اغلب در سینماهای با کیفیت بالا استفاده می شود، برای تماشای خانگی نیز به طور فزاینده ای محبوب شده است. وقتی محتوای HDR در تلویزیون با کیفیت HDR سازگار مشاهده می شود؛ بنابراین افزایش کیفیت کلی تصویر بسیار چشمگیر است و لمسی از کیفیت سینمایی را در صفحه کوچک ارائه می دهد. پنج فرمت اصلی HDR برای استفاده خانگی وجود دارد: دو فرمت ثابت و سه فرمت پویا. دو فرمت ثابت عبارتند از HDR10، نسخه ای که هر تلویزیون دارای HDR از آن پشتیبانی می کند، و HLG، نسخه ای که برای برنامه های پخش طراحی شده است. استاتیک در این مورد به این معنی است که داده های مورد نیاز برای نمایش محتوای HDR یک بار بر اساس کل فیلم یا برنامه تلویزیونی تعیین می شود. هنگامی که ویدیو شروع به پخش می کند، این اطلاعات تغییر نمی کند. این سه فرمت پویا عبارتند از Advanced HDR توسط Technicolor و دو فرمت بسیار رایج تر برای خانه: HDR10+، فرمتی بدون مجوز که بخشی از آن توسط سامسونگ توسعه یافته است، و Dolby Vision هستند. بر خلاف فرمت های استاتیک، فرمت های پویا می توانند با تماشای شما سازگار شوند و عناصر HDR را بر اساس هر صحنه تا سطح جزئیات فریم به فریم تقویت یا کاهش دهند. برای انجام HDR به این روش داده های بیشتری نیاز است، اما کارشناسان موافقند که تنظیم دقیق رنگ، کنتراست و روشنایی برای هر صحنه می تواند تأثیر زیادی بر کیفیت HDR داشته باشد.
آدرس دفتر:
کردستان، منطقه آزاد بانه، بلوار سردشت، پشت ۲۴مارکت
آدرس فروشگاه:
کردستان، منطقه آزاد بانه، بلوار ورزش، پاساژ خیام، طبقه همکف، پلاک ۲۰
تماس با ما:
تلفن گویا: 02128429884
واتساپ:09229744685
پشتیبانی: 09185983418
دفتر : ۰۸۷۳۴۲۱۲۶۰۰
نظر شما پس از تایید نمایش داده می شود